CZAS PO ZIELONYCH ŚWIĄTKACH

W „Czasie Zesłania Ducha Świętego” Matka Kościół zachęca swoje dzieci, aby były bardziej posłuszne natchnieniom Ducha Świętego, który pragnie żyć w nas i ożywiać nas boską miłością, abyśmy wzrastali w cnocie i stawali się coraz bardziej podobni do Święty Boży, nasz Pan Jezus Chrystus.

​

Okres paschalny kończy się w sobotę po Zesłaniu Ducha Świętego.  W ciągu wielu tygodni, które następują podczas „Czasu po Zesłaniu Ducha Świętego”, usłyszymy echa celebracji paschalnych._cc781905-5cde-3194-bb3b -136bad5cf58d_ Pełni wiary i nadziei, wspomagani przez Ducha Świętego, musimy teraz nadal dążyć do doskonałości w życiu podobnym do Chrystusa.

​

W tym czasie w kościele obchodzone są:

• Święta Trójcy Przenajświętszej

• Bożego Ciała

• Najświętszego Serca Pana Jezusa

• św. Jana Chrzciciela

• św. Piotra i Pawła

• Przenajdroższej Krwi

• Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

• Chrystusa Króla

• Wszystkich Świętych

• Święto Zmarłych

​

Czas Po Zielonych Świątkach (z Roku Liturgicznego Domu Prospera Guerangera)

Zakończyła się uroczystość Pięćdziesiątnicy i jej oktawa, a postęp Roku Liturgicznego wprowadza nas w nowy okres, zupełnie inny od tych, które przeżyliśmy dotychczas.

 

Od samego początku Adwentu, który jest wstępem do święta Bożego Narodzenia, aż do rocznicy zesłania Ducha Świętego, byliśmy świadkami całego szeregu tajemnic naszego Odkupienia; wszystkie zostały nam rozwinięte.

​

Dalszy ciąg pór roku i świąt stanowił wzniosły dramat, który pochłonął całą naszą egzystencję; dopiero wyszliśmy z ostatniej celebracji, która była dopełnieniem całości. A przecież przeżyliśmy dopiero pół roku.

​

Nie oznacza to, że okres, który mamy jeszcze do życia, jest pozbawiony własnych szczególnych tajemnic; ale zamiast skupiać naszą uwagę na nieustannym zainteresowaniu jednym planem, śpieszącym się do jego ukończenia, święta liturgia ma zamiar przedstawić nam prawie nieprzerwany ciąg różnych epizodów, z których jedne są olśniewające chwałą, a inne przepiękne w urodzie, ale każdy z nich wnosi swój szczególny hołd albo rozwojowi dogmatów wiary, albo wspieraniu życia chrześcijańskiego.

​

W ten sposób cykl tego roku zostanie wypełniony; zniknie; nowy zajmie jego miejsce, przynosząc nam te same fakty Boże i wylewając te same łaski na Mistyczne Ciało Chrystusa.

​

Ta część roku liturgicznego, która obejmuje nieco więcej lub nieco mniej niż sześć miesięcy, w zależności od tego, czy Wielkanoc jest wczesna czy późna, miała zawsze charakter, jaki ma obecnie. Ale chociaż dopuszcza tylko oderwane uroczystości i święta, wpływ ruchomej części cyklu jest nadal widoczny.

​

Może mieć nawet dwadzieścia osiem lub nawet 23 tygodnie. Zmienność ta zależy nie tylko od święta Wielkanocy, które może przypadać w dowolnym dniu między 2 marca a 25 kwietnia włącznie; ale także w dniu pierwszej niedzieli Adwentu, w dniu otwarcia nowego roku kościelnego, który jest zawsze niedzielą najbliższą Kalendom [tj. pierwszego dnia miesiąca] grudnia.

​

W liturgii rzymskiej niedziele z tego cyklu noszą nazwę „Niedziele po Zesłaniu Ducha Świętego”. Jak pokażemy w następnym rozdziale, tytuł ten jest najbardziej odpowiedni, jaki mógł być nadany, i znajduje się on w najstarszych Sakramentarzach i Antyfonarzach; ale nie została powszechnie przyjęta nawet przez wszystkie te kościoły, które przestrzegały rytu rzymskiego; z biegiem czasu tytuł ten był jednak tytułem ogólnym.

​

Aby wymienić niektóre z poprzednich wczesnych nazw:

​

• w Przychodach z Alkuin, które cofają nas do VIII wieku, znajdujemy pierwszą część tych niedziel zatytułowaną „Niedziele po Zesłaniu Ducha Świętego”;

• drugi nosi nazwę „Tygodnie po święcie Apostołów” (post Natale Apostolorum);

• trzeci nosi tytuł „Tygodnie po św. Wawrzyńcu” (post Sancti Laurentii);

• czwarty nosi nazwę „Tygodnie siódmego miesiąca” (wrzesień);

• i wreszcie, piąta nazwana jest „Tygodniemi po św. Michale” (post Sancti Angeli) i trwa do Adwentu.

​

Jeszcze w XVI wieku wiele mszałów Kościoła zachodniego przekazywało nam te kilka części Czasu po Zesłaniu Ducha Świętego, ale niektóre z tytułów różniły się w zależności od szczególnych świętych czczonych w poszczególnych diecezjach i które były traktowane jako datowniki. tego okresu roku.

​

Mszał Rzymski, opublikowany z rozkazu św. Piusa V, został stopniowo przyjęty we wszystkich naszych kościołach łacińskich i przywrócił starożytną denominację do okresu kościelnego, w który właśnie weszliśmy; tak, że jedyną nazwą, pod jaką jest ona obecnie znana wśród nas, jest „Czas po Zesłaniu Ducha Świętego” (po Zesłaniu Ducha Świętego).

​